Semantic relation of “Imamate” and “Oppression” in holy Quran with semantic field method

Document Type : Original Article

Authors

1 Master of Arts in Criminal Law and Criminology, Al-Mustafa International University – Mashhad

2 Assistant Professor of Al-Mustafa International University and lecturer of advanced jurisprudence and principles of jurisprudence at Islamic seminary

3 Ph.D. student of comparative exegesis at Al-Mustafa International University, branch of Mashhad

Abstract

The concept of Imamate is one of the general concepts in the Quran which is very important in Quran's vocabulary system and has a special position in the Shia worldview and ideological system. Many of the differences between the Islamic sects are due to misunderstandings of this subject and its examples. One the other hand, if the principle of Imamate is not proved, many Shia beliefs would be baseless. The purpose of this research is to investigate semantic field survey of "Imamate" and "Oppression" with the method of Izutsu semantic field. Investigating the Quranic meaning of the word "Imamate" Shows that this word is associated with four general concepts which are included: Guidance, Velayat, Compliance, and Obedience. Also, the semantic field of oppression in Quranic verses is related to such concepts as infidelity, polytheism, debauchery, aggression, non-divine authority, denial of the divine verses, delusions, and in contrast to that of justice and guidance. These two concepts are semantically in three opposite directions: compliance, obedience, and guidance. Divine guidance will be realized when we accept the Velayat (Provincial Council) of Imams appointed by God and not the provinces of the wrongdoers. Also, Velayat will find it meaningful when obey Imam and Wali.

Keywords


قرآن کریم(ترجمه محمدمهدی فولادوند)
قرآن کریم(ترجمه ناصر مکارم شیرازى)
نهج‌البلاغه
-        ابن‌فارس، احمد(1404ق)، معجم مقاییس اللغة، قم: مکتب الاعلام الاسلامی.
-        ابن‌منظور الافریقی، محمدبن مکرم(1997م)، لسان العرب، چ1، بیروت: دارصادر.
-        اختیار، منصور(1348)، معنی‌شناسی، تهران: دانشگاه تهران.
-        اسعدی، محمد(1389)، «تبیین امامت قرآنی به مثابه مقامی مستقل از نبوت با تأکید بر آیه ابتلا»، قرآن شناخت، س3، ش2، ص: 208-193.
-        ایزوتسو، توشی‌هیکو(1388)، خدا و انسان در قرآن، ترجمه احمد آرام، چ 6، تهران: شرکت سهامی انتشار.
-        راغب اصفهانی، حسین بن محمد(1412ق)، المفردات فی غریب القرآن، چ1، دمشق: دارالعلم/ الدار الشامیة.
-        رهنما، هادی(1387)، «حوزه معنایی نام‌های گناه در قرآن کریم و نقد ترجمه‌های فارسی بر اساس آن»، مطالعات قرآن و حدیث، س1، ش2، ص147-113.
-        زبیدی، مرتضی(1414ق)، تاج العروس من جواهر القاموس، بیروت: دارالفکر.
-        سعیدی روشن، محمدباقر(1387)، «متن، فرا متن و تحلیل معنای پایه و نسبی و تطبیق آن با تفسیر»، مطالعات اسلامی، ش80، ص: 108-75.
-        سیدی، سید حسین(1390)، تغییر معنایی در قرآن(بررسی رابطه بینا متنی قرآن با شعر جاهلی)، چ1، تهران: سخن.
-        شریفی، صالحه(1395)، میدان معنایی ابتلاء در قرآن، چ2، قم: مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی.
-        صفوی، کورش(1379)، درآمدی بر معناشناسی، چ 1، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
-        طباطبایی، محمدحسین(1415ق)، المیزان فی التفسیر القرآن، بیروت: موسسه الاعلمی للمطبوعات.
-        طبرسی، فضل بن حسن(1360)، ترجمه مجمع‌البیان فى تفسیر القرآن، چ1، تهران: فراهانى.
-        طبری، محمدبن جریر(1356)، ترجمه تفسیر طبری، چ2، تهران: توس.
-        طوسى، محمد بن حسن(بی‌تا)، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت: دار احیاء التراث العربى.
-        علوی‌نژاد، سید حیدر(1379)، «حوزه معنایی «ولایت» در قرآن و نهج‌البلاغه، پژوهش‌های قرآنی، سال 6، ش23-24، ص: 55-40.
-        فراهیدی، خلیل بن احمد(1425ق)، کتاب العین، چ2 ، قم: انتشارات اسوه.
-        فخرالدین رازى، ابوعبدالله محمد بن عمر(1420 ق)، مفاتیح الغیب، چ3، بیروت: دار احیاء التراث العربى.
-        فیومی، احمد بن محمدبن علی(1425ق)، مصباح‌المنیر، چ 3، انتشارات ، قم: دارالهجرة.
-        قائمی‌نیا، علیرضا(1393)، بیولوژی نص(نشانه‌شناسی و تفسیر قرآن)، چ2، تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
-        قرشى، سید على اکبر(1371)، قاموس قرآن، چ6، تهران: دار الکتب الإسلامیة.
-        کاظمی، معصومه(1394)، «میدان معنایی اطاعت در قرآن کریم»، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، قم: مؤسسه آموزش عالی بنت الهدی.
-        لاینز، جان(1385)، مقدمه‌ای بر معناشناسی زبان‌شناختی، ترجمه حسین واله، تهران: گام نو.
-        لطفی، سید مهدی(1393)، «بررسی و نقد معناشناسی قرآنی ایزوتسو»، پژوهش‌های زبانشناختی قرآن، س3، ش2: 52-39.
-        مصلایی پور یزدی، عباس(1390 ) و مروت محمدی، «معناشناسی زهد در نهج‌البلاغه بر اساس روش معناشناختی ایزوتسو»، مطالعات قرآن و حدیث، س4، ش2: 127-97.
-        مطیع، محمد(1388)، احمد پاکتچی و بهمن نامور مطلق، «درآمدی بر استفاده از روش‌های معناشناسی در مطالعات قرآنی»، پژوهش دینی، ش18: 132-105.
-        نیاززاده، علیرضا(1384)، «معناشناسی واژه‌های قرآن و تفسیر موضوعی»، معرفت، ش96، ص: 51-42.
-        هادی، اصغر(1391)، «روشی نوین در معناشناسی مفاهیم و واژه‌های قرآنی»، پژوهش‌های قرآنی، دوره 18، ش72: 102-86.
-        واعظ‌زاده، سیدعلی(1395)، «میدان معنایی ظلم در قرآن کریم به روش میدان معنایی»، دوفصلنامه تخصصی اندیشه های قرآنی، س3، ش6: 80-55.
-        ـــــــــــــــــــ(1396)، «معناشناسی «امام» در قرآن کریم به روش میدان معنایی»، دوفصلنامه تخصصی اندیشه‌های قرآنی، س4، ش7: 133-113.
واقف‌زاده، شمسی(1389)، «مفهوم و مراتب ولایت در قرآن کریم»، فصلنامه دین پژوهی و کتابشناسی قرآنی فدک، دوره 1، ش4: 238-211.